Ο αυλητής του Χάμελιν και οι γητειές των ήχων του iDoser…

Σε ένα παλιό γερμανικό  χειρόγραφο του 15ου αιώνα, το χειρόγραφο του Lunenburg της Γερμανίας,  του 1440,  είναι γραμμένη η παλαιότερη σωζόμενη εκδοχή ενός μυστήριου – αποτρόπαιου θα έλεγα γεγονότος – που συνέβη στην πόλη του  Χάμελιν:



Κατά το έτος 1284, την ημέρα των Αγίων Ιωάννη και Παύλου

Στις 26 Ιουνίου

Από έναν αυλητή, ντυμένο με όλα τα είδη των χρωμάτων

130 παιδιά που γεννήθηκαν στο Χάμελιν γητεύτηκαν

Yπάρχει ακόμα μια παλαιότερη μαρτυρία, από τον Decan Lude του Χάμελιν (που λέγεται ότι ήταν ένας ιερέας που έκρυβε το όνομά του) σε ένα κείμενό του του 1384, που ισχυρίζεται ότι βρήκε στο βιβλίο ψαλμών της γιαγιάς του όλη την ιστορία όπως την έζησε εκείνη από πρώτο χέρι…

Αυτό το γεγονός της εξαφάνισης, του θανάτου ίσως,  των εκατόν τριάντα παιδιών, έδωσε έμπνευση στον Γκαίτε και τον Μπράουνινκ για να γράψουν ο καθένας από ένα ποίημα, αλλά έγινε περισσότερο γνωστό σε μας από την ιστορία που συνέλλεξαν -  από μεταγενέστερες πηγές – οι αδελφοί Γκριμμ και που είναι γνωστό  σαν «Ο αυλητής του Χάμελιν» ή  «Ο παρδαλός αυλητής του Χάμελιν»…

Τότε που εξ αιτίας μιας επιδρομής ποντικιών στην πόλη τους, οι κάτοικοι του Χάμελιν ήταν σε απόγνωση, εμφανίστηκε ένας αυλητής, ντυμένος με παρδαλά ρούχα, και τους υποσχέθηκε να τους σώσει, να εξαφανίσει δηλαδή τα ποντίκια, αρκεί να του έδιναν την αμοιβή που θα ζητούσε.

Οι κάτοικοι δέχτηκαν και αυτός παίζοντας μια μαγική μουσική με τη φλογέρα του, παράσυρε τα ποντίκια μακριά από την πόλη τους και μάλιστα λένε ότι τα έκανε να πέσουν και να πνιγούν στον ποταμό Βαζέλα…

Οι κάτοικοι όμως δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους και αυτός τότε τους εκδικήθηκε. Ντύθηκε αυτή τη φορά με μια άλλη φορεσιά – άλλοι λένε πράσινη, άλλοι λένε κόκκινη, αλλά όλοι συμφωνούν ότι ήταν τα χρώματα του θανάτου – και με τη φλογέρα του μάγεψε τα παιδιά τους και τα πήρε μακριά…

Σώθηκε μόνο ένα τυφλό – που δεν μπορούσε να δει τι έγινε, αλλά  άκουσε τη μουσική για να το πει…
ένα κωφό, που δεν άκουσε τη μουσική για να παρασυρθεί, αλλά περιέγραψε στους άλλους με νοήματα…

Και ένα κουτσό που δεν μπορούσε, λόγω του αργού του βαδίσματος να τους ακολουθήσει…

Η αφήγηση αυτής της συμφοράς στο παραμύθι κάποιοι λένε ότι υπονοεί ένα αληθινό γεγονός εκδίκησης με έναν μεσαιωνικό (θανάσιμο) χορό  από έναν γητευτή και μάλιστα η παράδοση θέλει στο δρόμο που ακολούθησαν τα παιδιά να μην ακούγεται ποτέ ο ήχος της μουσικής…

Η γητειά ίσως να μην έχει σχέση με εκδίκηση, λένε όσοι αποδίδουν στον Νικόλαο της Κολωνίας, τον ρόλο του γητευτή, εκείνον τον πλάνο που παρέσυρε τα παιδιά στην παιδική σταυροφορία…

Ίσως πάλι να είναι η ανάμνηση μιας θανατηφόρας επιδημίας πανούκλας που έπληξε τα παιδιά της περιοχής, αν και μου φαίνεται παράξενο μια τέτοια αρρώστια, όταν ενσκήψει , να μην πλήξει και τους ενήλικες…

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η γητειά – ο μαγικός αυλός – η ενοχή των ενηλίκων που αν είχαν κάνει αυτό που όφειλαν αυτό δεν θα συνέβαινε  και τα κλειδιά της σωτηρίας, το κωφό παιδί – σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα που έχουν τα αυτιά τους βουλωμένα με κερί – το τυφλό παιδί που θα πιστοποιήσει την αλήθεια της θανατερής μελωδίας – και το κουτσό παιδί που η ανημποριά του να παρακολουθήσει τις ταχύτητες του πλήθους το σώζει…

Αυτά τα μοτίβα της ιστορίας σκέφτηκα προχτές, διαβάζοντας την είδηση στο λίνκ του

defence. Net (Συναγερμός και στην Ελλάδα για το ναρκωτικό iDoser που... τρελαίνει τον εγκέφαλο!) http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=57379&Itemid=86#.UG6WutzRvNg.facebook που ανάρτησε η φίλη Τίνα Κωνσταντάτου στο facebook  και αποφάσισα μετά από καιρό να γράψω σε αυτό το μπλογκ…
Διάβασα για μια καταγγελία μιας μητέρας από το Φάληρο, που κατήγγειλε στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος ότι το παιδί της σερφάριζε στο ίντερνετ, άκουγε ηλεκτρονική μουσική «και τρελλαινόταν»  και έτσι έμαθα για το idoser όπως το αποκαλούν αυτοί οι ίδιοι που το διαθέτουν στο διαδίκτυο, αρχεία ήχων που προκαλούν παρόμοια αποτελέσματα με τα ναρκωτικά, και που σύμφωνα με τις δηλώσεις του αξιωματικού από τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, δρουν απ’ ευθείας στον εγκέφαλο και κανείς μπορεί να τα καταβάσει σχεδόν δωρεάν και να φτιαχτεί, στο δωμάτιό του, χωρίς να έχει ανάγκη να συναντήσει τον προμηθευτή του στο  ύποπτο ραντεβού, στη μυστική συνάντηση, για να μην πω και  έξω από το σχολείο του…

Έρχεται ο ίδιος στο δωμάτιό του…Ο αυλητής...

Έψαξα περισσότερο για το idose, όσο μπορούσα και δεν θα κάνω το χατίρι σε κανέναν να τον διευκολύνω, αλλά το βρήκα.

Και μου πρότειναν να γίνω ντήλερ  κι εγώ – όποιος και να είμαι – και να αυξήσω το εισόδημά μου πουλώντας το. 
Και είδα  το πως προσομοιώνει  τη δράση της κοκαΐνης, του LSD και μη μου πείτε τι από αυτά δεν είναι εθιστικό, γιατί δεν με ενδιαφέρει αυτό, αλλά το ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ακόμη για το ποια είναι ακριβώς η δράση των binaural beats, των ηχητικών διακροτημάτων. Θαύμασα ως φυσικός που είμαι την σαφήνεια και την απλότητα με τις οποίες  ο νεαρός ντήλερ στο διαφημιστικό βίντεο εξηγεί τι είναι διακρότημα στους πελάτες του…
Αν δεν ξέρω ποια είναι η δράση του κύματος, πώς επιτρέπω στον εγκέφαλό μου να συντονίζεται μαζί του; 
Με πόση αφέλεια η Αλίκη θα πίνει από  το μπουκαλάκι που είναι μπροστά της drink me…Στο παραμύθι υπάρχει το αντίδοτο το Eat me που θα την επαναφέρει στο αρχικό της μέγεθος…

Εδώ ποιος ξέρει; 
δεν έχουν γίνει κλινικές μελέτες αλλά κάποιοι επιτρέπουν στον εγκέφαλό τους να συντονίζεται…
και δεν μιλώ για τις κρίσεις επιληψίας από συντονισμούς με ηλεκτρονικά κύματα μετά την παρατεταμένη έκθεση στην οθόνη και στις γρήγορες συχνότητες των παιχνιδιών…
Μιλώ για κάτι που προκαλεί  ένα άμεσο αποτέλεσμα έκστασης, ένα ταξίδι και ένα άγνωστο αποτέλεσμα μη επιστροφής…

Η γοητεία του αυλητή για να θυμίζει στους ενήλικες τι δεν έκαναν, τι δεν είπαν, όχι τι δεν απαγόρευσαν αλλά τι δεν κουβέντιασαν τι δεν εξήγησαν, από τι δεν θωράκισαν…
Η ιστορία του αυλητή, ίσως έχει τη δύναμη εκτός από τις αποτρόπαιες αφηγήσεις  του παρελθόντος, να αντηγεί και άλλες πιθανές του μέλλοντος…
Ίσως με τα κρυμμένα κλειδιά της να θέλει κάτι να μας πει..
Να σκεφτούμε…
Να γίνουμε κουφοί με κάποιο τρόπο

Να κλείσουμε τα αυτιά μας, να μην ακούσουμε

Να ακούσουμε χωρίς να δούμε…
χωρίς να επηρεαστούμε

Να ψάξουμε να ερευνήσουμε, να ξέρουμε πού πατάμε, τι είναι και πού αποσκοπεί κάτι που κάποιος θέλει να μας πουλήσει

Να γίνουμε κουτσοί

Να μην ακολουθούμε τον συρμό

Να μην είμαστε εύκολα «κουλ» όπως όλοι…
Όποιος δεν συμβάδιζε σώθηκε…και ας  είχε τη ρετσινιά του κουτσού

Συγκλονιστική μεταφορά για την οδύνη του να μην είσαι όπως  όλοι…

Αυτός μπορεί να σωθεί…

Πόλυ Χατζημανωλάκη

7 Οκτωβρίου 2012

Πηγές εικόνων:
http://rlv.zcache.com/drink_me_bottle_mousepad-p144860500423408779envq7_400.jpg

http://www.theapplelounge.com/iphone/idoser-iphone-3g-cyber-droga/

http://www.ofono.gr/content/data/multimedia/images/OTHER/narkwtikopshfiakosunagermosellada.jp

http://en.wikipedia.org/wiki/Pied_Piper_of_Hamelin

Αιχμάλωτοι του κάπταιν Nethook!

«Μια φορά κι ένα καιρό σ΄ένα παραμυθένιο δάσος ζούσαν τρία κοριτσάκια η Μωβσκουφίτσα, η Ωραία Θυμωμένη και η Αλίκη από τη χώρα των Τραυμάτων... Τα τρία κοριτσάκια περνούσαν ώρες στο διαδίκτυο κάνοντας τσατ με αναρίθμητους "φίλους" από άλλα παραμύθια...Ώσπου μια μέρα...»

Έτσι άρχιζε η ιστορία, ένα status update στο προφίλ της Julia Fortuni με την πρόκληση να τη συνεχίσουμε, οι φίλοι της στα σχόλια. Παραθέτω παρακάτω μια  υποθετική συνέχεια. Το μεγαλύτερο μέρος, είναι ήδη αναρτημένο σε δυο μακροσκελή σχόλια στο προφίλ της Julia. Το τρίτο μέρος, επειδή είδα ότι άρχισε να μεγαλώνει και επειδή είχα τη διάθεση να του προσθέσω και εικόνες, αποφάσισα να το γράψω κατ’ ευθείαν εδώ, στην Τρύπα του Λαγού. Το λινκ θα το βάλω φυσικά στα σχόλια  της Julia.

A. μέρος

 

Από την άλλη πλευρά της οθόνης, ήρθε ένα μήνυμα από τον Κάπταιν Νέτχουκ που τις καλούσε για ένα ποτό στο πλοίο του. Τους κοινοποίησε φωτογραφίες από το σκάφος του, ένα ένα κρουαζιερόπλοιο με όλες τις ανέσεις, πισίνα, γήπεδο τένις, και δορυφορική σύνδεση στο internet.
Τα κορίτσια είχαν μόλις κάνει add τον Νέτχουκ, επειδή είχαν κοινούς φίλους από τη Χώρα του Ποτέ. Την Ιντερ - μπελ, την Γουέμπυ, την Τάιγκερ Λίλυ...Εν τούτοις δέχτηκαν πρόθυμα την πρόσκληση, χωρίς να ξέρουν ότι το κρουαζιερόπλοιο ήταν στην πραγματικότητα...

Β΄ μέρος

Το κρουαζιερόπλοιο του Νέτχουκ ήταν στην πραγματικότητα μια πλωτή κλινική που «απεξαρτούσε» τα παιδιά από τα παραμύθια, παγιδεύοντας και απομακρύνοντας τους ήρωες των Παραμυθιών. Μη νομίσετε ότι αυτό ήταν δα και τόσο δύσκολο, μια και οι ήρωες ήταν τόσο απασχολημένοι από το καθημερινό τσατ και τα προφίλ τους στο φέησμπουκ που είχαν αλλάξει από μόνοι τους τα ονόματά τους για να ξεφύγουν από την αναγκαστική λογοκρισία των παιδικών ιστοριών και να συνομιλήσουν απερίσπαστοι με τους διάφορους – διάφορες από την άλλη πλευρά της οθόνης.

Έτσι δεν ήταν δύσκολο στο Νέτχουκ να μετατρέψει το πειρατικό του σε μια πλωτή κλινική διαρκούς ανανήψεως  ηρώων παιδικών παραμυθιών.

Οι ήρωες που επέλεγε είχαν ήδη αλλάξει τα ονόματά τους, κρατούσαν όμως υποσυνείδητα κάτι που θύμιζε το χαρακτήρα τους. Στο κρουαζιερόπλοιο, ο Νέτχουκ κατάφερνε να απορροφήσουν σιγά σιγά τα στοιχεία του παλιού χαρακτήρα τους, με πολλούς τρόπους. Στην αρχή το έκανε αναρτώντας σημειώσεις με παιδικά παραμύθια.  Αυτούσια ή παραλλαγμένα, με τον κακό δηλαδή να έχει πάρει το ρόλο του καλού.

Οι ήρωες στην αρχή τα διάβαζαν ευχάριστα γιατί κάπου αναγνώριζαν τον εαυτό τους. Μετά άρχισαν να μην προλαβαίνουν γιατί ο Νέτχουκ αναρτούσε κάθε μέρα πολλές ιστορίες. Θέλοντας να ανταποκριθούν, να βάλουν λάικ και να σχολιάσουν, άρχισαν σιγά σιγά να διαβάζουν με λιγότερη προσοχή, μετά εξασκήθηκαν να διαβάζουν γρήγορα, μετά διαγωνίως παραλείποντας τεράστια κομμάτια από τις ιστορίες για να προλάβουν, μετά δεν προλάβαιναν να ξεχωρίσουν αν είχαν διαβάσει πραγματική ιστορία ή παραλλαγμένη, αν είχαν διαβάσει για τον εαυτό τους ή για κάποιον άλλον, μετά το μάτι τους, πέρναγε ληθαργικά σαν να χάιδευε τη οθόνη, χωρίς να διαβάζουν και στο τέλος, έβαζαν λάικ ψυχαναγκαστικά. 

Στο ενδιάμεσο ο Νέτχουκ τους κοινοποιούσε διάφορα status update με αποφθέγματα του τύπου

«Το σκουλήκι μαζεύεται όταν το πατούν. Αυτό είναι έξυπνο. Με τούτο τον τρόπο μειώνει τις πιθανότητες να το πατήσουν πάλι.»

Ή

«Είναι ο άνθρωπος απλώς ένα λάθος του Θεού; Ή μήπως ο Θεός είναι ένα λάθος του ανθρώπου;»

Ή ακόμα 

«Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό»

Που μέσα στη σύγχυση της υπερανάγνωσης δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς επιδίωκε, γιατί αυτά συνοδεύονταν και από αποσπάσματα στίχων από σπουδαίους ποιητές για τον έρωτα, το θάνατο, τη ζωή, την αδικία, την κοινωνία, την κακοποίηση του παιδιού, την οικονομική κρίση  που τους έκαναν σιγά σιγά να μη δίνουν σημασία στο τι λένε και σιγά σιγά να αναρτούν και αυτοί, χωρίς να καταλαβαίνουν τα ίδια ακριβώς update.

Υπήρχαν μηχανές που αναζητούσαν αυτόματα καινούργιους φίλους και τους πρόσθεταν και ο ΝετΧουκ είχε καταφέρει μόλις συμπληρώνονταν οι 5000 του προφίλ να δημιουργείται αυτομάτως και δεύτερο και τρίτο, απεριόριστα που μακρινή σχέση είχαν  πια με τη  μωβσκουφίτσα που λεγόταν Μέριλυν ή την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που λεγόταν Λόλα. 

Ο Νέτχουκ θεωρούσε ότι είχε πετύχει το σχέδιό του. Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο…

Γ΄ Μέρος

Λογάριαζε λοιπόν ο λύκος, ο κάπταιν Νέτχουκ ήθελα να πω,  χωρίς τον  Μάρκο που ήταν εξπέρ στους υπολογιστές… και δεν μιλάμε για τσατ, και μπλοκ και το φέης. Με ονλάιν παιχνίδια ασχολιόταν ο Μάρκος. Είχε παίξει ατέλειωτες ώρες από το πρωτόγονο αλλά γοητεητεύτικό Hobbit που το είχε δοκιμάσει με τη σακαράκα του τον ΖΧ  Spectrum, μέχρι το adventure game Syberia που δεν έχει καθόλου βία καθώς η ηρωίδα, η δικηγόρος Kate Walker, αναζητά απλά τον τελευταίο κληρονόμο (Hans Voralberg) ενός εργοστάσιου παλιών μηχανικών παιχνιδιών  σε έναν απροσδιόριστο τόπο τής Σιβηρίας. 

Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και λίγο  με τον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών μπορεί  να καταλάβει το πώς νιώθει ο δημιουργός ενός αβατάρ που  φέρνει σε πέρας τη μια αποστολή μετά την άλλη, περνά από διαδοχικές εικόνες κόσμων του παιχνιδιού, κλείνει ραντεβού με φίλους του για να πετύχει συνεργασίες που θα τους βοηθήσουν να κερδίσουν το παιχνίδι, αντιμετωπίζει απρόβλεπτους εχθρούς που εισχωρούν από τον έξω κόσμο στο διαδίκτυο και δημιουργεί κατά βούληση, με θεΪκή σχεδόν δύναμη χαρακτήρες με πολλές ζωές και νέα ονόματα. 

Αυτή η δημιουργία χαρακτήρων μοιάζει λίγο με το έργο του συγγραφέα, μια και ο χαρακτήρας πρέπει να ταιριάζει με την υπόθεση και την ιστορία του παιχνιδιού σε οποιαδήποτε φάση της εξέλιξής του, να μπορεί να συνομιλεί και να επικοινωνεί με τους προηγούμενους χαρακτήρες, να μπορεί να μπαίνει στη σωστή κατηγορία και την ιεραρχία των υπολοίπων και σε τελευταία ανάλυση η ζωή του να έχει θετικό αποτέλεσμα στην έκβαση του παιχνιδιού.

Ο Μάρκος είχε αποκτήσει τη μεγάλη του πείρα στις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού ονλάιν στον υπολογιστή του, και είχε πάρει μέρος σε αμέτρητους αγώνες και διεθνή τουρνουά.

Τίποτε όμως δεν τον είχε ετοιμάσει για τις περίεργες περιπέτειες που τον έφεραν αντιμέτωπο με το δίχτυ του Νέτχουκ  στους αγώνες online στην Louisville του Kentucky,  με συμμετοχές παικτών κάθε ηλικίας από όλον τον κόσμο. Οι διοργανωτές του παιχνιδιού είχαν αυτή τη φορά δηλώσει στην προκήρυξη ότι η πίστα του παιχνιδιού που θα είχαν στη διάθεσή τους τα αβατάρ των παιχτών,  θα ήταν μια αναβίωση του Syberia που θα παιζόταν για πρώτη φορά online. Το παιχνίδι θα είχε τροποποιημένες αποστολές και μη αναμενόμενες  καταστάσεις  όπου οι παίχτες θα δημιουργούσαν τους χαρακτήρες τους έχοντας μηδενική πείρα σε υποθέσεις μη βίας.
 

Δεν ήταν σπάνιο να έχεις παιχνίδι υβρίδιο, παιχνίδι που να έχει μετεξελιχθεί δηλαδή σε online από απλό adventure. Το νέο  στο τουρνουά αυτό ήταν μια ασυνήθιστη αποστολή όπου οι παίχτες έπρεπε να επινοήσουν τις οδηγίες χρήσης ξεχασμένων, εγκαταλειμμένων και άχρηστων για την εποχή μας παιχνιδιών και όχι μόνο αυτό να τους δώσουν πόντους ζωής ώστε για να λειτουργήσουν. Αυτό δεν ήταν σπάνιο σε ένα παιχνίδι, το να αναστήσεις δηλαδή με πόντους ζωής έναν ήρωα.  Στην περίπτωση αυτή όμως, έπρεπε να ανακαλύψουν μόνοι τους ποιοι ήταν αυτοί οι πόντοι ζωής που θα έκαναν να ζωντανέψει, ένας αρλεκίνος που πετάγεται από το κουτί του, μια μαιμού που χορεύει χτυπώντας τα ντραμς, ένα τραινάκι που κινείται βγάζοντας καπνό από κάρβουνο, ένα καρουσέλ με αλογάκια και μονόκερους., και ένα μουσικό κουτί με μια χορεύτρια που γύριζε στο ρυθμό της λίμνης των κύκνων…

Για να μην πολυλογούμε, αυτό άλλωστε το ξέρουν όσοι ασχολούνται με τα παιχνίδια online οι συμμαχίες των παιχτών έγιναν, όλες οι γνώσεις τους και η πείρα τους αξιοποιήθηκε, και πράγματι κατάφεραν να φτάσουν να βρουν τον Χανς και το εργοστάσιο. Χρησιμοποιώντας, μια και ήταν επιτρεπτό τις μηχανές αναζήτησης, ανακάλυψαν παλιά προσπέκτους εταιρειών και παλιές φωτογραφίες από περιοδικά, μια και δεν είχαν οι ίδιοι, παρά το ότι είχαν κάποια στιγμή στην κατοχή τους τέτοια παιχνίδια, δεν τα είχαν παίξει ποτέ. Ετσι ψάχνοντας στο διαδίκτυο τελικά κατάφεραν να μάθουν  τις οδηγίες με τις οποίες αυτά παίζονταν, αν κατάφερναν τελικά να τα επαναφέρουν να λειτουργήσουν. Αν έβρισκαν δηλαδή την πηγή ενέργειας που θα γύρναγε τα εικονικά κουρδιστήρια για να συσπειρωθούν, θα φόρτιζε τις εικονικές μπαταρίες που θα έδιναν κίνηση στους μηχανισμούς αυτούς.

Οι παίχτες είχαν βρεθεί σε πρωτοφανή δυσκολία, μια και η έκβαση του αγώνα είχε να κάνει με χαρακτήρες, πώς αλλιώς να τα πεις τα παιχνίδια που έπρεπε να μπουν στην «υπόθεση», στην ιστορία του παιχνιδιού, χωρίς όμως να έχουν από κάποιου να πιαστούν.

Το τουρνουά παρά λίγο να καταποντιστεί. Οι παίχτες είχαν αρχίσει να θυμώνουν με τους διοργανωτές και ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν, να μπουν στα αεροπλάνα τους και να φύγουν εξοργισμένοι. 

Τότε ήταν που στο μυαλό του Μάρκου, σφηνώθηκε η ιδέα ότι είχε βρει τη λύση στο πρόβλημα που τους απασχολούσε. Ζήτησε τάιμ άουτ από τους διοργανωτές και κάλεσε γενική συνέλευση των παικτών. Τους είπε ότι πίστευε  η διαφορετική φύση αυτών των παιχνιδιών ήταν και η πηγή της ενέργειας που θα τα έκανε να λειτουργήσουν.  Μέχρι τώρα γνώριζαν ότι κάθε χαρακτήρας που δημιουργούσαν «ταίριαζε» στο παιχνίδι, γιατί είχε δημιουργηθεί με προσοχή στις ιδιότητές τους βέβαια, αλλά πάντα σε συνάρτηση με την υπόθεση της αποστολής στην οποία θα ήταν χρήσιμος. Αντλούσε δηλαδή την ενέργειά του από τις σκέψεις των παικτών τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι νέοι χαρακτήρες είχαν σχέση με κάποιου είδους αναμνήσεις από την παιδική ηλικία των παικτών. Αυτές οι αναμνήσεις όμως είχαν συρρικνωθεί σε κάποιες απροσπέλαστες περιοχές της μνήμης τους, για να μην πούμε ότι είχαν διαγραφεί πλήρως. Αυτό δεν είχε γίνει μόνο από την ενασχόληση των παιχτών με τον κυβερνοχώρο αλλά και με το ότι οι αρχετυπικές μορφές των ηρώων των παραμυθιών είχαν εγκαταλείψει τη μνήμη των ανθρώπων, παγιδευμένες στο κρουαζιερόπλοιο του Νετχουκ. Ο Μάρκο και οι άλλοι είχαν παρατηρήσει κάποια δημοφιλή αλλά κοινότοπα προφίλ  Μέριλυν και Λόλα που είχαν δημιουργηθεί πρόσφατα, καθώς και την εξαφάνιση της μωβσκουφιτσας και της Αλίκης στη Χώρα των τραυμάτων.  Στην προσπάθειά τους να ενεργοποιήσουν τη μνήμη τους, σκόνταφταν πράγματι σε αυτά τα περίεργα ονόματα που ήταν άδεια κελύφη χωρίς περιεχόμενο. Κατάλαβαν ότι κάτι περίεργο είχε συμβεί στον κυβερνοχώρο που είχε τελικά συνέπειες και στη μνήμη τους.  Επειδή τους ήταν αδύνατον εκείνοι να θυμηθούν, έβαλαν μπροστά το ιστορικό ιστού για την κίνηση λογαριασμού στο φ’εησμπουκ και διαπίστωσαν μια περίεργη μετακίνηση λογαριασμών σε δορυφορικό ντομέην, είδαν την αλλαγή ονομάτων και συνειδητοποίησαν τι είχε συμβει. Η διαγραφή τομέων της μνήμης της παιδικής τους ηλικίας είχε άμεση σχέση με την εξαφάνιση αυτών των χαρακτήρων, τη μετονομασία τους. Βρήκαν ότι ο δορυφορικός σέρβερ ήταν σε ένα πειρατικό κρουαζιερόπλοιο, αδύνατο να εντοπιστεί μια και ήταν στη διάσταση της χώρας του ποτέ.

Μπορούσαν όμως να στείλουν e-mail στα περίεργα αυτά προφίλ και να τους ζητήσουν τη βοήθειά τους.

Ο Νετχουκ δεν ήταν κανένας αφελής και είχε φροντίζει να φτάνουν τεράστιες ποσότητες σπαμ μηνυμάτων στους πρώην ήρωες των παραμυθιών ώστε να αποφεύγουν  να ανοίγουν τα μηνύματα. Ήταν τόσο βαριεστημένοι άλλωστε που δεν έμπαιναν στον κόπο και να τα διαβάσουν. Αυτό ήταν χειρότερο από το να μπλοκάρεις κάποιον, πράγμα που θα δημιουργούσε υποψίες.

Ο Μάρκος και η παρέα του τότε σκέφτηκαν κάτι διαφορετικό. Κοινοποίησαν τη φωτογραφία του καρουσέλ, χωρίς λόγια,  στους χαρακτήρες αυτούς, με την ελπίδα να τους τραβήξουν το ενδιαφέρον. Πράγματι. Η φωτογραφία πήρε πολλά λάικ, όπως και αυτή του τραίνου, και του αρλεκίνου. Όταν ανάρτησαν την φωτό μιας βασίλισσας του σκακιού, η Λόλα, πρώην Αλίκη, ένιωσε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σχολίασε τη φωτογραφία. Τους είπε ότι στην ιστορία της η βασίλισσα αυτή ζούσε ανάποδα στο χρόνο.

Ποια ιστορία; Ρώτησε ο Μάρκος. Των τραυμάτων, απάντησε η Λόλα. Μα δεν με λένε Λόλα…Τελικά θυμήθηκε το ταξίδι της στη χώρα των θαυμάτων, και τον τρελό καπελά και το τσάι στην τρύπα του Λαγού και το κέηκ…Πίτα ήταν είπε η Μέριλυν. Που την πήγαινα στη γιαγιά μου, και ήταν σκοτεινά και δεν έβλεπα…δεν έφταιγε αυτό είπε ο Λύκος. Είχα μεταμφιεστεί σε γιαγιά. Και με τα κατσικάκια πάλι είχα αλλάξει τη φωνή μου και είχα βάλει αλεύρι στα πόδια μου. Μα τι γυρεύω εδώ με αυτό το όνομα είπε ο Αλαντίν.

Η συζήτηση άναψε για τα καλά. Δεν χρειάστηκε να δοθούν εξηγήσεις μια καθώς κάθε χαρακτήρας σχολίαζε κάτι από τις φωτογραφίες που είχαν αναρτηθεί, οι σκοτεινές περιοχές της μνήμης των παιχτών σαν να φωτίζονταν αμυδρά, αφηγήσεις παραμύθια, δράκοι, ξωτικά, λύκοι, γουρουνάκια, εμφανίζονταν φευγαλέα και μετά έτρεχαν να κρυφτούν γρήγορα πίσω από τους τοίχους. 

Η επιστροφή των ηρώων ήταν πια γεγονός. Δεν χρειάστηκε να επιστρατευτεί ο κροκόδειλος, ούτε να γίνουν μονομαχίες με τον κάπταιν με το Γάντζο. Δεν έφερε αντίρρηση στην αποχώρηση των ηρώων από το πλοίο του. Σαν να μην ήταν κάτι σπουδαίο, ενώ ξέρουμε τι μέσων είχε μετέλθει για να τους παρασύρει και να εμποδίσει την επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο. Ίσως αυτός ήταν ο τρόπος του. Ήξερε να αποδέχεται την ήττα του και να σχεδιάζει την επόμενη απαγωγή.

Ας γυρίσουμε όμως στο Μάρκο και τους συμπαίχτες του στο τουρνουά της Louisville. 

Σαν σκονισμένη και αραχνιασμένη σοφίτα έμοιαζε η περιοχή της παιδικής ηλικίας στη μνήμη τους.  Ως εκ θαύματος, εκεί που μιλούσε με την Αλίκη,  στο πίσω μέρος του μυαλού του Μάρκου ακούστηκε το σφύριγμα ενός τραίνου.  Ένας νεαρός μεξικανός  συμπαίχτης  δίπλα του ήταν βέβαιος πως άκουσε τη μουσική από ένα καρουσέλ. 

Υ.Γ. Ευχαριστώ το φίλο μου τον Ιδομ για τις πολύτιμες αναμνήσεις του για τον ΖΧ Σπέκτρουμ και το Σαιμπήρια που "έκλεψα" από το μπλογκ του. (Ο κακός Νετχουκ δεν με αφήνει να αλάξω πληκτρολόγιο για να σας δώσω τη ρέφερανς. Οψόμεθα)

  http://www.logoi.com/pastimages/sleeping_beauty.html

http://images2.layoutsparks.com/1/24852/Captain-Hook-Royal-sickle.jpg

http://fuckyeahpeterpan.tumblr.com/post/169832380/wendy-but-peter-how-do-we-get-to-never-land

http://www.wiggler.gr/wp-content/Internet-Cafe.jpg

http://www.crzyme.com/loosing-face2.jpg

http://www.marilynmonroeart.net/wp-content/uploads/2010/03/Marilyn-Monroe-photo2.jpg

http://www.destructoid.com/elephant/ul/81703-syberiasyberiascreen008.jpg

http://www.gamespot.com/pages/forums/show_msgs.php?topic_id=26536193

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/9/91/WoW_Box_Art1.jpg

http://www.mainepuzzles.com/Images/Susan-Brabeau-Jigsaw-Puzzles/7731_Fathers_Christmas_Train_Jigsaw_Puzzle_lg.jpg

http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://fineartamerica.com/images-medium/games-people-play-adrian-borda.jpg&imgrefurl=http://fineartamerica.com/featured/games-people-play-adrian-borda.html&usg=__45Y9cb8WG8vGZGmdcbEykRTMtOM=&h=700&w=555&sz=52&hl=el&start=21&sig2=BTuwk1WTgoqHO6AkfZh8yw&tbnid=nLzz5cgtHHO6BM:&tbnh=112&tbnw=80&ei=aKxUTIP6GNO6jAfIofTCBA&prev=/images%3Fq%3Dcaroussel%2Bgame%26um%3D1%26hl%3Del%26sa%3DN%26rlz%3D1G1GGLQ_ELGR258%26biw%3D982%26bih%3D378%26tbs%3Disch:10%2C515&um=1&itbs=1&iact=hc&vpx=741&vpy=18&dur=2749&hovh=252&hovw=200&tx=151&ty=273&page=3&ndsp=11&ved=1t:429,r:5,s:21&biw=982&bih=378

http://blog.globalgiving.org/files/2010/05/White-Queen_Alice-in-Wonderland.jpg

http://lewebpedagogique.com/laviedechateau/files/2008/12/caperucitaroja2.jpg

Ο πρίγκιπας και ο φτωχός βρίσκουν μαζί τη σφραγίδα του κράτους ή «σουσάμι άνοιξε!» στο λογαριασμό μας!

Ένα αγόρι γεννιέται σε μια φθινοπωρινή μέρα σε ένα φτωχόσπιτο στην καρδιά του Λονδίνου, δίπλα σχεδόν στη γέφυρα του Λονδίνου, στις αρχές του 16ου αιώνα στην οικογένεια των Κάντυ. Κανείς δεν επιθυμούσε τη γέννηση αυτού του παιδιού. Την ίδια μέρα στα βασιλικά ανάκτορα των Τυδώρ γεννιέται το πριγκιπόπουλο, ο Εδουάρδος ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο διάδοχος, που τη γέννησή του υποδέχεται με λαχτάρα και ενθουσιασμό όλη η Αγγλία.

Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουαίν, «Πρίγκιψ και φτωχός». Το ενδιαφέρον είναι ότι τα δυο αυτά παιδιά, που γεννιούνται την ίδια μέρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και η μοίρα το φέρνει να αλλάξουν θέσεις.

Έτσι ο πρίγκιπας βλέπει από πρώτο χέρι όχι μόνο τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης των υπηκόων του αλλά και τη σκληρότητα και την απανθρωπιά των νόμων του βασιλείου του

και ο φτωχός αντιλαμβάνεται τις ευθύνες και τις δυσκολίες που έχει ο ρόλος του άρχοντα όταν μάλιστα δεν θέλει να αδικεί

τους υπηκόους του.

Αυτός άλλωστε λέγεται ήταν και ο απώτερος σκοπός του Μαρκ Τουαίν. Να δώσει την «άλλη ματιά» σε αυτές τις τόσο διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες όπου αναγκάζονται να ζήσουν οι ήρωές του και εν κατακλείδι να τους κάνει να βγουν ωριμότεροι από αυτές τις τόσο διαφορετικές εμπειρίες όπου ο ένας έχει μπει στο πετσί του άλλου.

 Αποτελεί επίσης το βιβλίο αυτό μια δικαιολόγηση της «φιλάνθρωπης» σύντομης βασιλείας του Εδουάρδου του VI, γιου του Ερρίκου του 8ου.

 Ο Εδουάρδος πέθανε σε νεαρή ηλικία αλλά άφησε ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, σχολεία και ορφανοτροφεία (Τα περισσότερα Grammar Schools στην Αγγλία ονομάζονται King Edouard VI) και άλλαξε, λένε, αρκετούς από τους σκληρούς νόμους του πατέρα του.

Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε ότι με το αφηγηματικό τέχνασμα να βάλει τον ένα ήρωα στη θέση του άλλου, με το να τους κάνει να μοιάζουν, να αλλάξουν ρούχα και να βρεθούν ο ένας στο περιβάλλον του άλλου, ο Μαρκ Τουαίν κάνει ένα πολύ ενδιαφέρουσα σπουδή στην έννοια της ταυτότητας ενός ανθρώπου, στην έννοια του πανομοιότυπου αντιγράφου και στο πρόβλημα του να διακρίνει ένας τρίτος ποιος είναι ποιος.

Κανείς δεν ξεχωρίζει τον πρίγκιπα από αυτόν που τον υποκαθιστά. Οι αρχικές διαμαρτυρίες του Τομ ότι δεν είναι ο Εδουάρδος αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον της αυλής σαν συμπτώματα ασθένειας που πρέπει συγκαλυφτούν, ενώ οι ισχυρισμοί του Εδουάρδου ότι είναι ο διάδοχος του θρόνου προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία και προκαλούν τον δημόσιο εξευτελισμό του.

Πώς να αναγνωρίσεις την πραγματική ταυτότητα κάποιου όταν έχει ακριβώς την ίδια εμφάνιση με κάποιον άλλο; Η γοητεία και το δέος απέναντι στους όμοιους – να σημειώσουμε ότι και οι δύο αδελφές του Τομ είναι δίδυμες – κινούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη που ανακαλύπτει στο μυθιστόρημα του Τουαίν αρκετούς τρόπους για το πώς μπορεί κανείς να εξαπατηθεί από την υποκατάσταση.

Αρκεί ο ισχυρισμός κάποιου ότι είναι κάποιος για να δεχτούν οι άλλοι ότι είναι αυτός που λέει;
Ένας ξεπεσμένος ευγενής ο Μάιλς Χέντον αναλαμβάνει υπό την προστασία του τον περιπλανώμενο Εδουάρδο όχι επειδή τον πιστεύει αλλά γιατί τον λυπάται. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο ίδιος δυσκολεύεται να του αναγνωριστεί η ταυτότητά του και το δικαίωμα στην πατρική περιουσία. Όταν φτάνει στον πατρικό πύργο κανείς δεν τον αναγνωρίζει και δεν πιστεύει ότι είναι αυτός που λέει. Ο Εδουάρδος προσπαθεί να διεκδικήσει την ταυτότητά του συντάσσοντας μια επιστολή προς την αυλή σε τρεις γλώσσες ώστε από τον τρόπο γράφει και το γραφικό του χαρακτήρα θα αναγνωρίσουν το ποιος είναι.

Η μητέρα του Τομ παρατηρεί τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, τα μαλιά, τα μάτια του Εδουάρδου, όλα ίδια με του γιου της και δυσκολεύεται να αποφανθεί. Υπάρχει ωστόσο μια χειρονομία, μια κίνηση που κάνει ανακλαστικά με τα χέρια του όταν πέφτει πάνω του το φως την ώρα που κοιμάται που την κάνουν να κλονιστεί.

Τι καθορίζει την ταυτότητα; Ποιος έχει την σφραγίδα του κράτους; Η σφραγίδα έχει εξαφανιστεί αλλά υποκαθίσταται από μια μικρότερη – για να σφραγιστεί η θανατική καταδίκη του Δούκα του Νόρφολκ.

Με τον ίδιο τρόπο που ο Άμλετ αλλάζει το περιεχόμενο της επιστολής προς το βασιλιά της Αγγλίας σφραγίζοντας τη θανατική καταδίκη των Ρόζενκρατς και Γκίλντεστερν χρησιμοποιώντας μια άλλη σφραγίδα.

Παρά το ότι η αναγνώριση γίνεται στο τέλος χάρη στην μνήμη του Εδουάρδου που υποβοηθούμενη από τη μνήμη του Τομ καταφέρνει να βρει την κρυψώνα της σφραγίδας και αδιαφιλονίκητα να πάρει πάλι τη θέση του πίσω, είναι ηλίου φαεινότερον το πόσο ρευστή είναι η ταυτότητα και πόσο εύκολα κλέβεται.

Όσο εφιαλτική είναι η παγίδευση σε μιαν άλλη ταυτότητα άλλο τόσο εφιαλτικό είναι το να σου κλέψουν τη δική σου ταυτότητα και κάποιος άλλος να ισχυρίζεται πως είσαι εσύ.

Η εξαπάτηση από την υπεξαίρεση της ταυτότητας και η ρευστότητα των σημείων της αναγνώρισης.

Η γοητεία των υποκαταστάσεων στο έργο του Μαρκ Τουαίν με τους τραγικούς ήρωες αντίγραφα δεν μειώνει την ανησυχία μας για αυτά τα ενδεχόμενα.

Μπορεί οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισες της εποχής μας να σπανίζουν, όμως οι αντικαταστάσεις και οι πλαστοπροσωπίες είναι πιο εύκολες.

Ποια είναι τα σημάδια για να βεβαιωθούμε ότι αυτός ο άγνωστος που μιλάει στην Αλίκη από την άλλη μεριά της οθόνης είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι;

Της αρέσει να μιλά με τις ώρες στο Msn και νομίζει ότι γνώρισε τον πρίγκιπά της, που κάνει γυμναστήριο και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα.

Μεγάλωσε και δεν θέλει να ακούει παραμύθια των Γκρίμ αλλά απ’ ανέκαθεν ο κακός λύκος λέπταινε τη φωνή του και έβαφε το πόδι του λευκό για να ξεγελάσει τα επτά κατσικάκια.

Στο χέρι της είναι να μην του ανοίξει.

Όπως στο χέρι της είναι και το να μην επιτρέπει να της κλέψουν τη δική της ταυτότητα και να αρχίσουν να διαδίδουν φήμες εις βάρος της, ή να φέρονται με ένα τρόπο που δεν την εκφράζει και να την εξευτελίζει.

Ωστόσο υπάρχουν τρόποι να αμυνθεί. Στο παρακάτω λινκ του saferinternet

http://www.saferinternet.gr/index.php?childobjId=Category143&objId=Category43&parentobjId=Page3


θα βρει τρόπους να καταγγείλει τέτοιες συμπεριφορές – ακόμα και ανώνυμα – καθώς και θα βρει βοήθεια για τις περιπτώσεις που έχασε το πάσγουορντ στο Facebook ή το msn.

Αλλά πριν φτάσει εκεί, η Αλίκη πρέπει να μάθει να προσέχει. Στα chatrooms είναι να σαν να βρίσκεσαι σε χορό μεταμφιεσμένων που όλοι φοράνε μάσκα.

Δεν είναι αγένεια το να μη δώσει τη «σφραγίδα» - το πάσγουορντ στο φίλο ή τη φίλη που τη το ζητούν για οποιοδήποτε λόγο γιατί για παράδειγμα είναι κολλητές και τα λένε όλα. Να κάνει μια προσπάθεια και να μην ξεχνά τη σφραγίδα της αφύλαχτη διαλέγοντας κωδικούς στοιχειώδους ευκολίας με το όνομα της γάτας ή του σκύλου της ή την ημερομηνία των γενεθλίων της.

Αυτά ένας κακόβουλος κλέφτης τα βρίσκει αμέσως.

Κλέφτης είπαμε; Η Αλίκη γελάει γιατί θυμήθηκε ένα συμπαθέστατο κλέφτη πάσγουορντ, τον Αλή – μπαμπά την ώρα που κρυφακούει τους σαράντα κλέφτες λένε το σύνθημα – «σουσάμι άνοιξε» να ανοίγουν την πόρτα της σπηλιάς τους. Και μετά ο δρόμος ανοιχτός για να το επαναλάβει και να τους κατακλέψει (τους κλέφτες).

Βέβαια ο Αλή μπαμπά έφαγε το ξύλο της χρονιάς του όταν τον ανακάλυψαν. Δεν συνέβη το ίδιο όμως με τον Τομ όταν ως Εδουάρδος έκανε μαθήματα Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών και έκανε λάθη. Αυτόν όμως δεν τον έκαναν τόπι στο ξύλο γιατί υπήρχε τρόπος να αποφεύγει τις σωματικές ποινές που του επιβάλλονταν ούτως ή άλλως μια και αποτελούσαν , αναπόσπαστο στοιχείο του Βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Για τον πρίγκιπα λοιπόν  υπήρχε ο τίτλος του Αντικαταστάτη των σωματικών ποινών, ο οποίος  είχε απονεμηθεί στον  Χάμφρεϋ Μάρλοου. Περίεργο ετούτο το παιχνίδι των υποκαταστάσεων…


Πηγές στο Ίντερνετ
http://s0.geograph.org.uk/photos/08/95/089528_2454204b.jpg
http://en.wikipedia.org/wiki/File:CC_Prince_and_Pauper.JPG

http://www.garylippincott.com/images/princeandpauperLRG.jpg
http://www.starz.com/titles/theprinceandthepauper/PublishingImages/prince_and_the_pauper_the_2000_685x385.jpg
http://komiklopedia.files.wordpress.com/2008/04/theprinceandthepauper.jpg
http://www.lambiek.net/artists/h/hicks_arnold/hicks_arnold_princepauper.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/83/The_Prince_and_The_Pauper_-_33-392.jpg
http://pics.livejournal.com/susan_of_mejis/pic/0002y4gh/s320x240
http://www.eldreds.net/images/171109/302.jpg
http://www.traffic-czar.com/images/seal.gif
http://www.fakefaces.co.uk/
http://www.shafe.co.uk/crystal/images/lshafe/Anon_Edward_VI_and_the_Pope_after_1568.jpg
http://farm4.static.flickr.com/3566/3334338374_a73acca1ef.jpg
http://www.ilnprints.co.uk/images/M/MILNG004347.jpg
http://www.istockphoto.com/file_thumbview_approve/4597672/2/istockphoto_4597672-tower-of-london.jpg
http://maryvictrix.files.wordpress.com/2007/11/sealed-letter.jpg
http://wpcontent.answers.com/wikipedia/commons/thumb/9/98/Cornelis_Norbertus_Gysbrechts_002.jpg/200px-Cornelis_Norbertus_Gysbrechts_002.jpg
http://www.yashvinblogs.com/wp-content/uploads/2009/04/fake-identity.jpg
http://www.grimmstories.com/images/sprookjes/005.jpg

Η μαύρη βούλα άλλη μια φορά ή πώς βάζουμε τέλος στην ηλεκτρονική παρενόχληση

Όταν ο Robert Louis Stevenson έγραψε το μυθιστόρημα «Το νησί των θησαυρών» για το θετό του γιο, μια ιστορία με πειρατές, κρυμμένους θησαυρούς, προδοσίες ανταρσίες και ανατροπές, μια ιστορία όπου κανένας δεν είναι αυτό που νομίζουμε από την αρχή, δεν έφτιαχνε μόνο ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Κάποιοι λένε ότι έγραψε μια αλληγορία για το θάνατο. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι παρουσίασε σε ένα αριστούργημα περιπέτειας μια σπουδή για  τους ηθικούς κανόνες της εποχής του. Τη ρευστότητα των αινιγματικών χαρακτήρων ακολουθεί η αμφισημία για  αξίες όπως η αφοσίωση, η ειλικρίνεια, η εγκράτεια, ο αλτρουϊσμός και όχι μόνο.

Συμφωνώ με αυτούς που ισχυρίζοναται  ότι το μυθιστόρημα αυτό αδικείται από τους χαρακτηρισμούς «παιδικό» ή εφηβικό, που του στερούν μια δικαιότερη αξιολόγηση και την συμμετοχή του  στον «κανόνα» της λογοτεχνίας για ενηλίκους. Από ότι φαίνεται όμως  στην εποχή μας είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεφύγεις  από προκαταλήψεις. Ένα μυθιστόρημα  με μονοπόδαρους πειρατές, με γάντζους, που κυκλοφορούν με ένα παπαγάλο στον ώμο και κρύβουν στο σεντούκι τους το χάρτη του θησαυρού αποτέλεσε βέβαια πρότυπο για πολλά άλλα του είδους του, αλλά περιόρισε την εμβέλεια που είχε το βιβλίο για τους αναγνώστες του μέλλοντος.

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, που με αφορμή τα σύμβολα και τα αντικείμενα του βιβλίου του Στήβενσον,  προχώρησαν σε διαφορετικές αφηγηματικές συνθέσεις, κρατώντας βέβαια τη δροσιά της έμπνευσης του συγγραφέα και αποδίδοντάς του τον απαραίτητο φόρο τιμής. Το βλέμμα τους όμως καταφέρνει να διεισδύσει στη δύναμη και το μεγαλείο των συμβολισμών αποκαλύπτοντας νέες πτυχές ή επιτρέποντας στον αναγνώστη του παρόντος να ξαναδιαβάσει το κείμενο  με την πρέπουσα προσοχή για να αποκαταστήσει μέσα του τη δύναμη των συμβόλων του κλασσικού αυτού μυθιστορήματος.

Και για να μη μακρηγορούμε, αναφέρομαι στη μικρή Χάριετ, την ηρωίδα της Donna Tart στο μυθιστόρημα The Little Friend (κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη με τον τίτλo «Ο μικρός φίλος» ). Η δωδεκάχρονη Χάριετ, υπερβολικά ώριμη για την ηλικία της, είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί τα Κυριακάτικα μαθήματα του κατηχητικού του κυρίου Ντάιαλ, που παρεμπιπτόντως είναι και τοκογλύφος και έχει στο χέρι τα σπίτια του μισού πληθυσμού του μιας μικρής πόλης του Μισσισσιπή όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Στο Μισσισσιπή άλλωστε γεννήθηκε και μεγάλωσε η συγγραφέας που στα είκοσι εννιά της χρόνια κέρδισε το κοινό με το πρώτο της βιβλίο, τη Μυστική Ιστορία.

Ο κύριος Ντάιαλ, που μαζί με την κατήχηση προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά και τις βασικές αρχές της προτεσταντικής ηθικής και ολίγον διοίκηση επιχειρήσεων, αφού τους εξηγεί ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής κήρυσσε την έλευση του Χριστού γιατί "είχε στόχους" , ζητά από τους μαθητές του να διατυπώσουν - ανώνυμα-  τους δικούς τους στόχους σε ένα κομμάτι χαρτί. Ενώ τα άλλα παιδιά κουτσοπροσπαθούν να ανταποκριθούν, η Χάριετ αποφασίζει να εκφράσει την οργή και το θυμό της απέναντι στον κύριο Ντάιαλ ζωγραφίζοντας – ανώνυμα φυσικά – σε ένα κομμάτι χαρτί μια μαύρη βούλα!

Κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό το σύμβολο, ούτε φυσικά από ποιον προέρχεται. Το βέβαιον είναι ότι ο αποδέκτης του, ο κύριος Ντάιαλ έχει τρομάξει χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί.

Το σύμβολο αυτό είναι για να τρομάζει, εξομολογείται στο φίλο της επιστρέφοντας σπίτι, η μικρή Χάριετ. Είναι η περίφημη «μαύρη βούλα» από το νησί των θησαυρών. Όποιος την παίρνει ζωγραφισμένη σε ένα φύλλο χαρτί, έχει κάθε λόγο να φοβάται. Η μαύρη βούλα σημαίνει – εξυπακούεται ότι αυτός που την παίρνει είναι πειρατής – ότι ο σύντροφοί του τον έχουν καταδικάσει σε θάνατο.

Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου «Το νησί των θησαυρών», με τον χαρακτηριστικό τίτλο «η μαύρη βούλα», ο κύριος Μπίλυ Μπόουνς κρυμμένος στο πανδοχείο «ο Ναύαρχος Μπαίνμποου»- για να μην πάρει τη μαύρη βούλα – κεραυνοβολείται και πέφτει νεκρός τη στιγμή που ο αγγελιοφόρος, ένας «τυφλός» με ξύλινο μπαστούνι που τον αναζητεί παντού, του το βάζει βιαστικά στο χέρι. Το αίμα όλων παγώνει. Η αποθέωση του φόβου. Το μήνυμα ταυτίζεται με το περιεχόμενό του. Θάνατος!

Δεν υπάρχει κατά η γνώμη μου δραστικότερο απειλητικό σημείωμα από αυτό που πήρε ο Μπίλυ Μπόουνς. Για αυτό, εκατό περίπου χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου (1883) η μαύρη βούλα, ως απειλητικό σημείωμα, επανέρχεται στη λογοτεχνία για να τρομάξει.

Η λογοτεχνία – η αστυνομική τουλάχιστον – είναι γεμάτη από περιπτώσεις απειλητικών σημειωμάτων – νομίζω ακόμα και η ‘Αγκαθα Κρίστι στο "Θάνατος στο Αββαείο" (με την επιφύλαξη της εξακρίβωσης. Ο εφημέριος πάντως είναι από αυτούς που παίρνουν σημείωμα)  περιγράφει μια τέτοια περίπτωση όπου οι πάντες σχεδόν παίρνουν απειλητικά σημειώματα με γράμματα κομμένα από τις σελίδες ενός βιβλίου ώστε να μην εντοπιστεί ο γραφικός  χαρακτήρας του δράστη, και όπου το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όποιος παίρνει το σημείωμα τρομοκρατείται θανάσιμα.

Η δύναμη του μηνύματος με την απειλή είναι πανίσχυρη, ιδιαίτερα όταν είναι άγνωστος ο αποστολέας.

Στα αστυνομικά μυθιστορήματα, ο παραλήπτης έχει κάτι να κρύψει, ή έτσι τουλάχιστον μας αφήνει να πιστεύουμε ο συγγραφέας, αλλά όχι τόσο σημαντικό σε σχέση με την απειλή του υποτιθέμενου τιμωρού ή εκδικητή που στέλνει το μήνυμα. Στο τέλος, μαθαίνουμε τον αποστολέα, ένα άτομο αδύναμο και συνήθως ανισσόροπο, που κάποιος του χρωστάει κάτι από το παρελθόν. Κανείς δεν τον ή την συμπαθεί και δυσκολευόμαστε και να το λυπηθούμε το άτομο αυτό, που συνήθως τρελαίνεται ή αυτοκτονεί.

Η ιστορία με τα απειλητικά μηνύματα έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη φύση και στις περισσότερες φορές αποκαλύπτει, μια βαθύτατη αδυναμία και ανισορροπία αυτού που στέλνει το μήνυμα. Το μήνυμα, επειδή είναι ανώνυμο, έχει μεγαλύτερη δύναμη από την ίδια την απειλή την οποία περιέχει. Αν ξέραμε δηλαδή ποιος το γράφει, μπορεί και να βάζαμε τα γέλια.

Ετσι, η μικρή Χάριετ που έστειλε στον κύριο Ντάιαλ το σημάδι με την μαύρη βούλα, τον τρόμαξε για τα καλά. Όχι πως έχει βέβαια πρόθεση να τον σκοτώσει. Ο κύριος Ντ. δεν έχει διαβάσει το βιβλίο του Στήβενσον, δεν γνωρίζει τον κώδικα και δεν του περνά από το μυαλό κάτι τέτοιο. Αυτό που νιώθει είναι ο ακαθόριστος φόβος από την ανωνυμία και την ασάφεια του μηνύματος.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο τη Χάριετ και τις ανησυχίες της και ας κοιτάξουμε λίγο πάνω από τον ώμο της Αλίκης την ώρα που κάθεται στον υπολογιστή της. Είναι έτοιμη να πληκτρολογήσει το συνθηματικό POS Parent over Shoulder για να ειδοποιήσει το συνομιλητή της από την άλλη πλευρά ότι δεν είναι μόνη στο δωμάτιο και να αλλάξουν θέμα συζήτησης.




Δεν θέλουμε να διαβάσουμε κρυφά τα μηνύματά που ανταλλάσσει με τους φίλους ή τις φίλες της. Όσο και αν αυτή νομίζει ότι αυτά δεν μπορεί να τα δει κανείς, εν τούτοις, καταγράφονται και με μια αίτηση στα γραφεία της Microsoft, μπορεί κανείς, αν έχει σοβαρό λόγο, να πάρει τυπωμένες τις συνομιλίες στα chat room. Λίγο πριν μπούμε στο δωμάτιο, ο Μαύρος Πήτ της έγραψε ότι είναι χοντρέλλα. Η Αλίκη δεν θέλει να μιλήσει για αυτό, δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι αυτός ο «φίλος» που την πληγώνει έτσι για την εμφάνισή της. Της λέει κι άλλα που την κάνουν να νιώσει απελπισία. Δεν το περίμενε ότι αυτό το παιχνίδι στην παρέα θα γινόταν ο εφιάλτης της. Δεν υπάρχει βράδυ που να μην χτυπήσει ο Μαύρος Πητ και να μην της πει ότι θα αποκαλύψει σε όλους ότι είναι ηλίθια, πανάσχετη και κακάσχημη και ότι δεν υπάρχει αγόρι σε όλο τον πλανήτη που να ενδιαφερθεί για αυτήν.

Της λέει κι άλλα που η Αλίκη ντρέπεται να τα πει. Νιώθει τόσο άσχημα, σαν να φταίει που είναι στο chat. Και αν φτιάξει μια ιστοσελίδα και βγάλει τα άπλυτά της στη φόρα; Αυτό είναι η επόμενη απειλή. Μα πότε ένα δεκατριάχρονο κορίτσι να πρόλαβε να απογοητεύσει κάποιον τόσο πολύ που αυτός να νιώθει τέτοια μανία για εκδίκηση;

Δεν μπορεί να θυμηθεί και δεν έχει νόημα να φρικάρουμε όλοι και να αρχίσουμε να κάνουμε υποθέσεις για το αν φταίει η Αλίκη.

Δεν φταίει.

Και δεν της αξίζει αυτή η μεταχείριση ακόμα και αν το πρωί στο σχολείο απογοήτευσε κάποιον συμμαθητή της που ήταν ψιλοτσιμπημένος μαζί της. Μπορεί να μην συμβαίνει καν κάτι τέτοιο. Μπορεί απλά κάποιος, που δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, να θέλει να σπάσει πλάκα μαζί της και αρχίζει αυτή την ιστορία. Μπορεί να είναι συμμαθητής της, μπορεί να είναι συμμαθήτριά της, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε έχει πρόβλημα με τη ζωή του – γιατί για κάποιον άθλιο πρόκειται - που νομίζει ότι μπορεί να βασανίζει κάποιον εκφοβίζοντάς τον.

Τι μπορεί να κάνει η Αλίκη; Μα να το πει. Τόσο απλά. Το να καταγγείλει μια τέτοια συμπεριφορά δεν θα την κάνει καρφί. Αυτός που κάνει κάτι τέτοιο νομίζει ότι είναι αόρατος. Όμως και η ηλεκτρονική του διεύθυνση μπορεί να βρεθεί, αν η Αλίκη το θελήσει, και όλα όσα της έχει πει. Πρώτα από όλα μπορεί να κλείσει την πόρτα των μηνυμάτων της και να τον δηλώσει ανεπιθύμητο ώστε να μην μπορεί να της στέλνει μηνύματα.

Πρέπει όμως πρώτα από όλα να μην φοβάται. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Ποιος είπε ότι στα κορίτσια δεν αρέσουν οι ιστορίες με πειρατές; Άσε που υπήρχαν και κορίτσια πειρατές όπως η Γκρέης Ο Μάλεϋ, η Μαίρη Ρήντ και η κινεζούλα Τσέγκ Ι Σάο. Η Αλίκη μπορεί να πάρει μαθήματα θάρρους από αυτές γιατί αυτό που πρέπει να ξέρει ότι ο δειλός που δεν λέει το όνομά του και την απειλεί ποντάρει στον παράλογο φόβο της και θα τρίβει τα μάτια του από έκπληξη αν δει ότι η εκείνη δεν φοβάται.

Η Χάριετ, που έχει διαβάσει το νησί των θησαυρών θα της έλεγε ότι δεν είναι απαραίτητο να πεθάνεις άμα πάρεις τη μαύρη βούλα. Για παράδειγμα, στο κεφάλαιο 29 του βιβλίου με τίτλο «Η μαύρη βούλα, άλλη μια φορά», είναι ο ίδιος ο Τζον Σίλβερ που παίρνει το χαρτί με τη μαύρη βούλα από τους ναύτες του που θέλουν να κάνουν ανταρσία εναντίον του. Και τι κάνει ο καλός σου ο Τζον Σίλβερ. Παρατηρεί ότι το χαρτί όπου ζωγράφισαν τη μαύρη βούλα ήταν κομμένο από τη Βίβλο.

«Τόλμησαν να κόψουν σελίδα από τη Βίβλο; Αυτοί είναι τώρα καταραμένοι!»

Κανείς δεν είναι ανίκητος λοιπόν αρκεί να μην τον φοβάσαι. Όσο και να κρύβει τη δειλία του πίσω από την ανωνυμία, πάντα κάτι θα έχει κάνει που ή θα τον προδώσει - ούτως ή άλλως είπαμε δεν υπάρχει κάτι κρυφό για πάντα στο Ιντερνετ, ή θα αποκαλυφτεί ότι έκοψε τη «σελίδα» του από τη Βίβλο.


Πηγές εικόνων
Http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/83/Wyeth-Black_Spot.jpg/180px-Wyeth-Black_Spot.jpg
http://farm2.static.flickr.com/1221/1398650814_49d9a235ab_m.jpg
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Zd7l9wzGkS5-K_58GGhoHmj0K7h9FsW6OUv3VOUu7xqg4UyBVOz70Q2FsKFfp4BxihI55vctyvTwvu36M7AVfNQyoFT3Wn0qYAIi6C3-PCJ8iICeFojDwyr-9q6C_i34C1fpbr0kcig/s400/WyethBones.jpg
http://christchurchcitylibraries.com/Kids/TreasureIsland/images/TreasureIsland.jpg
http://www.e-pix.com/ArtMuseum/TreasureIsland.jpg
http://www.nls.uk/rlstevenson/img/picture-e5.jpg
http://media.photobucket.com/image/grace%20o%20malley/kickiemickie/GraceO.jpg
http://personal.centenary.edu/~jhendric/con_lit/photo_Donna_Tartt2.jpg
http://images.intomobile.com/wp-content/uploads/2009/04/07-corbeau.jpg

Η Αλίκη στο διαδίκτυο: Εδώ δεν είναι η χώρα των θαυμάτων

Επ’ αφορμή: Ο αξιότιμος κύριος Τσαρλς Ντόγκσον και το πάθος του για τις φωτογραφίες

Μας χωρίζουν εκατόν πενήντα χρόνια από την εποχή που ο κύριος Τσάρλς Ντόγκσον, ευρύτερα γνωστός σαν Λιούις Κάρολ, οικογενειακός φίλος των Λίντελ, με τη φωτογραφική του μηχανή που ονόμαζε Ιαγουάθα, δήλωνε ότι του αρέσει να βγάζει φωτογραφίες μικρών παιδιών.


΄Ηταν ένας χαρισματικός φωτογράφος από ότι φαίνεται. Το πανεπιστήμιο του Πρίνστον εξέδωσε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του το 2002, με τίτλο: Λιούις Κάρολ, ο φωτογράφος.

Τα παιδιά που επέλεγε να φωτογραφίσει ήταν παιδιά γνωστών του, οικογενειακών φίλων και το αγαπημένο του μοντέλο, η Αλίκη Λίντελ. Από τον φακό του Ιαγουάθα λοιπόν έχουμε τις περίφημες φωτογραφίες της Αλίκης, κάποιες από τις οποίες βρίσκονται σήμερα στην ψηφιακή συλλογή του Πανεπιστημίου του Τέξας.
Από τις εκδόσεις Άγρα, σε μετάφραση Τζένης Μαστοράκη, κυκλοφόρησε το 1982 το λεύκωμα «Γράμματα στα κοριτσάκια και φωτογραφίες».

 Εκεί ανθολογούνται φωτογραφίες κοριτσιών και η αλληλογραφία του μαζί τους. Οι μικρές του φίλες διαμαρτύρονταν γιατί έχανε το ενδιαφέρον του για αυτές όσο μεγάλωναν. Ο αξιότιμος κύριος Lewis Caroll, διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, έπρεπε να παλέψει ακατάπαυστα και απελπισμένα όλη του τη ζωή με τον αναπόφευκτο ρου της ανάπτυξης που του έπαιρνε τη μια μικρή του φίλη μετά την άλλη. ΄Ετσι, ο αξιότιμος κληρικός, ήταν αναγκασμένος να ξαναβγεί στο κυνήγι κάθε φορά που οι φίλες του έμπαιναν στην εφηβεία.

Η παράξενη αγάπη του για τα μικρά κορίτσια, δεν είχε παραξενέψει τις οικογένειές τους, στην αρχή τουλάχιστον, μια και με τις ευλογίες τους γίνονταν οι περίφημες βαρκάδες στο ποτάμι. Κάποια στιγμή όμως οι σχέσεις της οικογένειας Liddell – πατέρας της ήταν ο περίφημος αρχαιοελληνιστής Henry Liddell που ήταν πρύτανης του κολλεγιου Christ Church του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και ένας από τους συντάκτες του λεξικού Liddell Scot - με τον Lewis Caroll ψυχράνθηκαν χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το λόγο. Από το ημερολόγιο του Lewis Caroll λείπουν οι σελίδες που αναφέρονται σε αυτή την εποχή.
Παρά την απόσταση που μας χωρίζει από τότε, κανείς δεν είναι αρκετά αθώος για να μπορεί να απωθήσει εντελώς την αμηχανία για αυτή τη συνήθεια, παρά το αναμφίβολα υψηλής αισθητικής αποτέλεσμα. Ένας γνωστός της οικογένειας, καθ'π όλα  αξιότιμος, σπουδαίος μαθηματικός,   κληρικός μάλιστα και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ανάμεσα σε αυτά και η περίφημη «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», ζητά την άδεια της οικογένειας να αφηγείται στο κοριτσάκι της ιστορίες και να το φωτογραφήσει…Φωτογραφίες γεμάτες τρυφερότητα αλλά και αισθησιασμό…Πώς να φάνταζε κάτι τέτοιο στα σεμνά ήθη της Βικτωριανής εποχής; Πώς φαντάζει αυτό σήμερα;

Ενδεχομένως η μετέπειτα ψυχρότητα της οικογένειας να οφείλεται σε αυτό.

Να θυμηθούμε την αντίστοιχη σκηνή από το βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη, «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθυς Ερέβους, ο θάνατος ήρθε τελευταίος», όπου όταν πεθαίνει ο περιβόητος παιδεραστής του χωριού, οι γονείς των νεκρών κοριτσιών που ήταν θαμμένα στο νεκροταφείο, αποφασίζουν να ξεθάψουν τα κοριτσάκια τους για να τα σώσουν από τον κίνδυνο να πέσουν στα χέρια του, έστω κάτω από το χώμα. Η μικρή Αλίκη βέβαια έπεσε στην τρύπα του λαγού και βρέθηκε κάτω από τη γη, όπου την οδήγησε η φαντασία του Λιούις Κάρολ, αλλά τα κατάφερε μια χαρά εκεί στις περιπέτειές της.

Η Αλίκη επισημάνθηκε στο άλμπουμ του κ. Χ

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία, παρά το ότι ακόμα και τώρα αισθάνομαι ότι δεν είναι σε απόλυτη απόσταση ασφαλείας από την εποχή μας, γιατί είναι το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τις ομοιότητες και τις διαφορές της με διάφορες σημερινές καταστάσεις.


Ο απαρχαιωμένος Ιαγουάθα έχει αντικατασταθεί από ψηφιακές μηχανές που μπορούν τα ίδια τα παιδιά να χειρίζονται με ευκολία και να φωτογραφίζουν ότι θέλουν.


Η μνήμη μετριέται με γιγα – μπάιτ και φωτογραφίες των παιδιών μεταξύ τους ανεβαίνουν σε χώρους κοινωνικής δικτύωσης από τα ίδια τα παιδιά. Αθώες και ανυποψίαστες πόζες μικρών κοριτσιών και αγοριών που διασκεδάζουν κάνουν τον αξιότιμο κύριο Χ που είναι φίλος του φίλου του φίλου κάποιου από τα παιδιά, να σκύψει με ενδιαφέρον στην οθόνη του και να κοιτάξει ικανοποιημένος τη μικρή Αλίκη στο πιζάμα πάρτι της μεγαλύτερης αδελφής της. Δεν χρειάζεται να βγει για κυνήγι σήμερα, μια και μπορεί να χαζεύει (;) με τις φωτογραφίες της μικρής Αλίκης. Σήμερα ήταν η μέρα του. Μπορεί μάλιστα να της γράψει και ένα ενθαρρυντικό σχόλιο ότι είναι πολύ χαριτωμένο το φανελάκι της και πως και αυτή – η Βερόνικα – έχει ένα ίδιο. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, η δεκαεπτάχρονη Βερόνικα που είναι η περσόνα που γράφει στην Αλίκη είναι ο κύριος Χ. Και αυτή τη φορά, δεν το ξέρουν οι γονείς της, όπως το ήξεραν οι γονείς της άλλης Αλίκης.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο κύριος Χ. θα συναντήσει τη μικρή Αλίκη που είδε τη φωτογραφία της στο διαδίκτυο. Το πιθανότερο είναι να μην τη συναντήσει.


Επομένως, τα πράγματα είναι εντάξει ως έχουν;


Ακόμα δηλαδή και αν δεν πρόκειται να κινδυνεύει από κάποιου είδους σεξουαλική κακοποίηση η μικρή Αλίκη , η ίδια και οι φίλοι της και φυσικά οι γονείς της πρέπει να αισθάνονται ότι δεν τρέχει τίποτε με μια τέτοιου είδους κατάσταση;

Αν υποθέσουμε δηλαδή ο κ. Χ. καθόταν στο παράθυρό του στη διπλανή πολυκατοικία. Φαντάζομαι ότι και η μικρή Αλίκη και οι γονείς της προσέχουν να κλείνουν το παράθυρο το βράδυ όταν ετοιμάζεται να κοιμηθεί και φοράει εκείνες τις περίφημες πιτζάμες που του αρέσουν. Είναι αδιανόητο δηλαδή να θεωρούν ότι μια οικογενειακή στιγμή αφορά οποιονδήποτε έξω από το σπίτι. Το παράθυρο του σπιτιού είναι κλειστό. Με την ίδια λογική και το πιτζάμα πάρτι έγινε με κλειστό παράθυρο. Ή μήπως όχι; Μήπως οι φωτογραφίες που ανέβηκαν στο ίντερνετ άνοιξαν το παράθυρο του σπιτιού για να μπορεί να βλέπει ο κ. Χ;

Ανάμεσα σε δυο κόσμους:


Η μικρή Αλίκη, η κάθε Αλίκη της εποχής μας φτιάχνει τις δικές της περιπέτειες στη χώρα των θαυμάτων. Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικό το λαγούμι του λαγού ή ο καθρέφτης που αποτελεί το πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο.


Αρκεί ένα username και ένα Password για να γίνει το πέρασμα στην άλλη πραγματικότητα, στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Ένα μέρος της ζωής της, σημαντικό – ίσως και δύο ώρες τη μέρα – θα το περάσει εκεί.

Ακόμα και οι κόσμοι των θαυμάτων έχουν νόμους και κανόνες. Και μπορεί κάποτε η βασίλισσα να ήθελε άδικα να της πάρουν το κεφάλι, μπορεί να ήπιε κάποτε ένα ποτό που να της μάκρυνε το λαιμό απότομα, αλλά όλα επέστρεφαν με σοφή οικονομία στην πραγματικότητα. Ο εικονικός κόσμος του ίντερνετ δεν είναι όμως ένα δημιούργημα της δικής της φαντασίας για να διασκεδάζουν αυτή και οι φίλες της. Online μπορεί και να είναι κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι που δεν τους βλέπει αλλά αυτοί την βλέπουν. Αυτό πρέπει να το θυμάται όταν κοιτάει από κλειδαρότρυπες νομίζοντας ότι κανείς δεν την βλέπει. Αυτός ο κόσμος, ο εικονικός, μπορεί να είναι θαυμαστός, αλλά δεν είναι η χώρα των θαυμάτων. Έχει πόρτες και παράθυρα που ανοίγουν και κλείνουν. Έχει επισκέπτες που είναι κάποτε απρόσκλητοι.

Ίσως τώρα που με ακούει να ετοιμάζεται να βάλει τα κλάματα. Πιστεύει ότι έτσι θα δημιουργήσει με τα δάκριά της μια τεράστια λίμνη και θα κολυμπήσει για να ξεφύγει. Μπορεί και να τα καταφέρει για άλλη μια φορά. Αυτό που πρέπει να θυμάται είναι ότι αυτός ο κόσμος του ιντερνετ είναι αλλιώς. Είναι τόσο πραγματικός όσο δε χωρά η φαντασία της μόνο που αυτή η πραγματικότητα είναι λίγο σαν όνειρο. Αυτό πρέπει να μην ξεχνάει και όλα θα πάνε μια χαρά.


«Η Αλίκη όμως άρχισε να βαριέται πολύ έτσι…»

 http://books.vres.gr/book.php?book_id=19575
http://www.hrc.utexas.edu/exhibitions/web/carroll/lc5.html

Πηγές εικόνων:
 http://press.princeton.edu/images/k7241.gif
http://www.sodabob.com/Photos/Photographers/Carroll/Alice_Liddell.jpg
http://www.hrc.utexas.edu/exhibitions/web/carroll/
http://www.newpartisan.com/storage/article-images-and-charts/taras/carroll2.jpg
http://www.alice-in-wonderland.biz/Alice_Liddell_flowers.jpeg
http://www.hrc.utexas.edu/exhibitions/web/carroll/lc5.html
 http://www.hrc.utexas.edu/exhibitions/web/carroll/lc4.html
http://nummynims.files.wordpress.com/2009/06/alice_lewis-carroll-06.jpg